Verjaren, daar heb ik het niet moeilijk mee... Maar nu ik deze foto van 'drieëndertig jaar geleden' tegenkom, klinkt dat getal toch wel iet of wat confronterend.
Tekenen dat deed ik al van voor ik goed en wel kon praten, maar in '89 werd ik samen met mijn neef Samuel en nicht Kaatje door mijn vader binnengeleid in de wereld van de schilderkunst. Voor de gelegenheid had hij kleine tafel-ezeltjes gemaakt, uiteraard zeer robuust, degelijk en stevig genoeg om nog twee eeuwen te trotseren (het doet dus nog altijd dienst!). We snoven voor de eerste keer de geur van terpentijn op en doopten onze penselen in de smeuïge olieverf.
Het ging niet enkel om het eindresultaat, maar het werd een heel theatraal gebeuren. We werden in een geschikt kostuum gestoken (ne schonen blauwen overall), leerden de presence van een echt artiest aan te nemen door het pallet over onze duim te schuiven. Tekst hadden we niet, maar er werd geduldig geregisseerd hoe we de maten van de rode 'moor' en knuffelbeer moesten opnemen en overbrengen op het linnen doek. Uren stonden we met één oog dichtgeknepen naar het stilleven te turen terwijl onze gestrekte arm met penseel dienst moest doen als meetinstrument.
Het is lang bij dat éne olieverftafereeltje gebleven. Maar als vijftienjarige pubers trokken de twee nichtjes later toch samen op naar 'de kunsthumaniora'. De verf is aan onze zieltjes blijven kleven... en dat doet ze nog steeds!
Reactie plaatsen
Reacties