De zon brandt in mijn billen, nee ik lig niet van 'grillworst op een strandlaken' te spelen. Het gebeurt niet vaak, maar soms, als dat stralende hemellichaam het groen in de tuin doet oplichten, krijgt het mij te pakken: de nu-gaat-het-mij-lukken-om-dit-slagveld-ineens-op-te-ruimen-kriebel. Eerlijkheidshalve moet ik eraan toevoegen dat ik er gewoon niet onderuit kon en dit maar sporadisch voorvalt. De zon deed haar deel, maar ik kon gewoon niet meer bewegen in ‘mijn’ plekjes van ons huis. De heuvels en dalen op mijn bureau glooiden ietwat onromantisch van vloer tot bovenop de kast.
Echt veel stof ligt er nooit op die kunstmatige bergen van mij, want dat valt er vaak genoeg af als ik weer eens denk te weten waar iets ligt, maar dan blijkbaar toch geen idee heb waar ik het moet vinden. “Ik had het ergens gelegd zodat ik het zeker zou terugvinden,” is een veelbeproefde techniek van mij, maar heeft mij tot nu toe vooral windeieren gelegd. Stapels en torens vallen dan eens om of het éne wordt weer eens op een andere manier op het andere gelegd. Stof krijgt dus niet de kans om zich definitief te nestelen.
Manlief probeerde mij onlangs een eindje op weg te helpen en had de keuken en woonkamer opgeruimd en keurig gedweild. Het ontlokte mij een opgeluchte, bevrijdende zucht toen ik na een werkdag op school ongehinderd met blote voeten door het huis kon lopen met de geur van marseillezeep in mijn neus. Ik kon mij niet meer stoten aan een aantal torens van kaders, mijn tenen niet kwetsen aan tentoonstellingshaakjes, noch verstrikt raken in lakens die het weekend voordien dienst hadden gedaan als expomateriaal.
Ik was de afgelopen avond laat thuisgekomen, alles op de eerste de beste plaats neergeploft, nog achter mijn computer gekropen voor de laatste voorbereidingen voor de volgende lesdag én geprobeerd om toch wat uurtjes slaap mee te pikken. Gelukkig heb ik er geen problemen mee om ’s ochtends de voordeur achter mij dicht te klappen en zo de chaos achter mij te laten. De ontnuchtering komt later natuurlijk onherroepelijk de kop opsteken. Een meststal kuist zichzelf niet op, ook niet als ik er fel in geloof, heel hard. Helaas… Maar dan heb je dus een man die als een vroeg moederdagcadeau de handen uit de mouwen had gestoken. Om te zorgen dat ik niets kwijt zou raken na zijn opruimactie, had hij alles netjes in mijn atelier gezet. Het gevolg was dat ik van de Alpen in mijn bureau naar de Grand Canyon in de kelder kon trekken. Ik kon nog net tussen de kloof met stapels dozen, bakken, tekeningen, kistjes en kaders manoeuvreren, zijlings weliswaar. Het schilderen aan een paar opdrachten zal even op zich moeten wachten.
Maar… ik begon mijn relaas hier dat de geur van zomer en warmte door de ramen mijn opruimknop had weten om te zetten. Nu is er nog iets noodzakelijk om het opruimen tot een min of meer goed einde te brengen: muziek. Onlangs kocht ik me een draadloze hoofdtelefoon. Smartphone en Spotify kunnen zo overal voor de nodige verstrooiing zorgen, ook zeer werkbevorderend tijdens repetitieve klusjes in de tuin trouwens. Het gevolg is wel dat ik mijn omgeving wel eens durf te vergeten. Ik stap dan niet meer door het huis, ik sta niet meer ernstig met beide voeten op de grond papieren te sorteren. Ik huppel met oud papier naar de bijkeuken, ik sta ter plekke te trappelen terwijl ik aqaurelstiften in het juiste bakje stop, zing (ongetwijfeld vals omdat ik mezelf niet hoor) alsof ik op het podium van de AB sta. Een publiek heeft zich, gelukkig, nog niet rond mij verzameld, wel verschillende vuilbakjes zodat ik netjes kan sorteren. In een wilde wals ging de PMD daarnet al even tegen de grond. Beetje bij beetje komt toch de vallei, met name de vloer, in zicht. De voldoening stijgt met de minuut, het volume van mijn gebrul met ‘Jolene’ ongetwijfeld ook. Dolly-Parton-gewijs zet ik mij schrap om samen met een lange uithaal een leeg plakbandje theatraal in de vuilbak te zwieren.
Oei, ineens is de muziek gestopt. Mijn hoofdtelefoon is ‘plat’, even de lader nemen en ik kan weer verder. Maar wacht eens, had ik die net niet op een heel logische plek gelegd? Lap, dat wordt weer dozen of schuiven leeghalen om dan weer verder te kunnen opruimen… Ach ja, zo blijft een mens toch zinvol bezig, hè!
PS: Ik had al afgesloten, maar de eerlijkheid gebiedt mij om toch nog een aanvulling te doen: over dat stof dat niet blijft liggen. Misschien is dat toch niet helemaal waar... Opruimcoaches en kuisgoeroes zijn dus welkom om hier wat gratis onderzoek te komen doen, ik voorzie wel een kopje thee en versgebakken taart. Dan kan de keuken ook weer toegevoegd worden aan de rommeljungle, kortom een nog groter research-gebied!
Reactie plaatsen
Reacties