We zijn goed op dreef met het pinnen, biepen, boldotcommen. De pakjesleverancier worden onze beste vriend. Maar ook de vuilnisophaler mogen we niet vergeten, want hij (of zij!) is onze redder in het voorkomen van verdrinkingsdood onder de kartongolven die ons lijken te overspoelen. Nu moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat die digitale koopmicrobe mij nog niet volledig heeft gevat. Gewapend met een flesje ondrinkbare alcohol en een wit mondkapje stap ik nog graag de boekenwinkel en kruidenierszaak binnen. Het heeft mij gisteren gewoon verwonderd hoe ons dorp, in afwachting van de ophaaldienst, plots veranderde in een netjes geconstrueerde burcht met kantelen van dozen en plastic zakken waarachter bezorgde burgers zich veilig wanen tussen hun eigen muren.
Naast het online funshoppen (wie vindt zo'n woord toch uit, shoppen vind ik zelden leuk) is het eindeloos bingewatchen een ander geliefkoosd tijdverdrijf geworden. Zelf heb ik Netflix nog niet volledig geconsumeerd, maar dat is alleen omdat ik weiger om mij een jaar lang in de zetel in te graven. Ik verlang, ik hunker, ik snak naar leven, écht leven. Ik wil de muziek voelen die van een podium komt gerold. Het zweet breekt mij uit bij de gedachte dat zelfs een gezelschapsspel met vrienden er nog lang niet in zit. De binnenkant van de concertzaal heb ik ook al veel te lang niet meer gezien.
In een poging wat zinnigheid aan deze periode te geven gooi ik mijn lijf en leden dan maar in de strijd om op het werk alles rond te krijgen en mezelf te verrijken door webinars en tutorials te volgen. (Lap, daar gaan we weer... Mijn excuses als ik in herhaling val, maar ik denk dat mijn intollerantie tegenover Engelse termen stilletjesaan overgaat in een anglo-allergie. Zou dat een bijwerking van het covidbeestje zijn?)
Niet dat het allemaal kommer en kwel is. Ik ben me er maar al te goed van bewust dat ik weinig recht op klagen heb. Het is hier alles behalve kommer en kwel. Het huis is een rommelboel, maar dat komt omdat de kinderen kampen bouwen met de zetel en dekens. Er wordt geknutseld en geprutst. Maar wie maalt er om snippers overal of restjes schuurpapier als manlief enthousiast zijn tweede muzikale lamp demonstreert? Een oude trommel en geblutste trommel zijn gepromoveerd van rommel tot lichtpuntje. Zoon en dochter schrapen uren tussen de legoblokjes en tekenen stripfiguurtjes. Stiekem ben ik ietwat jaloers, want zelf ben ik een tijdje mijn eigen project uit de weg gegaan. Een angst heeft zich meester van mij gemaakt: "Dat het mij misschien toch niet gaat lukken om dat kinderboek te maken."
Ik heb mezelf daarom vandaag plechtig beloofd dat ik mij ga herpakken: Sax, ik kom eraan. Geen ophokplicht, lockdown of ministergeleuter gaat mij tegenhouden (en hopelijk mijn faalangst ook niet)!
Reactie plaatsen
Reacties