Zo'n laatste dag van het jaar, hoe zotweinig die ook verschilt van al die andere dagen, doet een mens al eens afstemmen op 'nostalgie'. Ik heb het daarbij niet over de radiozender, al durf ik zonder schroom toegeven dat ik bij teveel gejengel op andere posten in de auto al eens naar deze zender vlucht. Ik hou best van een stevige Beethoven, wentel mij graag in duistere Scandinavische klanken, maar meebrullen met Queen of The Beatles, tja, een mens heeft dat wel eens nodig. Maar vandaag gaat het mij om die andere vorm van nostalgie: mezelf laten wegglijden in het verleden. Ik maak het mezelf daarbij nogal gemakkelijk: oude foto's en een kast vol brieven, dagboeken en prulletjes waar de herinneringen aan vastkleven, zijn altijd binnen handbereik (tellen een paar meters ook als 'handbereik'?). In een poging om die hoop tot iets meer gestructureerde om te toveren, kwam ik niet tot een ordelijk schab in de bewuste kast, maar wel tot een inzicht over mezelf waar ik best vrede mee kan nemen: dat ik altijd een ernstig persoontje ben geweest, maar de dingen niet altijd te serieus nam.
Ik kon nog geen letter lezen, maar zat altijd met mijn neus in de boeken, daarvan getuigen meerdere foto's. Ik kon nukkig in een hoekje zitten bokken, was niet wat je noemt een grappige flapuit. De uitspraak "G'étj een lep wou dat een zoeg kan op vigern" werd (terecht) zo vaak herhaald, dat ik leerde om mijn pruillip en ietwat gefronste voorhoofd onder controle te krijgen. Het contrast met mijn immer vrolijk lachende broertje was groot: altijd zingend en met zijn hoge stemmetje en slissende 's' charmeerde hij iedereen met zijn guitige gebabbel. Gelukkig zat er ook in mij al een minder ernstig kantje dat door onze familie, verzot op verkleden, toneeltjes maken en liedjes verzinnen, genoeg gestimuleerd werd om later de juiste vrienden te vinden. Zij op hun beurt, wilden al eens graag de wereld verbeteren, maar er was even goed op een bepaalde manier 'een hoekje af'. De restanten van al die zotternijen vind ik nu terug in mijn kast. Man man, wat leuk om zo'n hoopje geluk te kunnen koesteren. Nu wil ik toch wel even nuanceren dat niet alles mij zo trots stemde. Zelf dacht ik altijd goed te zijn geweest in taal en spelling. Wat een erbarmelijke zinnen heb ik ooit neergepend, dt-fouten en ei/ij-vergissingen opgestapeld! En toch...
Na dit vreemde jaar 2020 waardeer ik ook meer mijn fouten en muren waar ik tegen liep. Oh, ik heb het nog altijd moeilijk om te aanvaarden dat ik niet elke dag even productief ben, ik zou graag meer een betere moeder zijn, een attentere echtgenote, een pichtsbewustere collega, maar ach... Als ik zie hoe de hele wereld vierkant draaide, ben ik zo blij met ons huisje, tuintje en de kindjes. Ik heb veel gemist: feestjes, terrasjes, festivals, muziek spelen, gewoon ergens naartoe gaan, ...
Er zijn echter veel mensen die het pakken zwaarder hebben gehad. Maar anderzijds waren er ook de klagers en zwartgalligen. Dan heb ik het niet over zij die het even niet meer zagen zitten, wiens batterijen logischerwijs eens opraakten. Voor het nieuwe jaar heb ik een boodschap voor diegenen die de wereld van de zwarte kant zien:
Laat je gaan, doe maar zot
Maak je leven niet kapot
Ga naar buiten, zing eens luid
Laat die somberheid eruit
Het wordt tijd dat je het leert
zoveel moois en inzet apprecieert
't hoeft niet groots of duur te zijn
Geen chique woorden voor de schijn
Het mag gewoon wat warmer, heus
Neem jezelf niet te serieus!
Ook al heeft een virus iets verpest
Zie je graag en doe je best.
En dan nu een lang opgespaarde zoen
van je, naar knuffels hunkerende, kapoen,
Mieke
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi Mieke, en ook herkenbaar: dat van dat serieuze gezicht waaronder wel wat zotternij schuilt, dat kon zomaar ook op mij slaan. ;-)
die foto zo herkenbaar. waar is de tijd