De voorbije weken was het chaos, vermengd met een zekere rust, inspiratie en toch ook ontgoocheling. Dat laatste kwam er vooral toen ik dacht een race tegen de klok te hebben gewonnen toen folder en affiche voor KUNSTkijkers 2020 mooi op tijd af waren geraakt. Meer nog, vlak voor de lockdown werd alles nog keurig gedrukt én geleverd. Een mooie fietsroute, interessante kunstenaars, originele muziek- en theatervoorstellingen. Het stond allemaal op het menu, maar ach, COVID19 heeft ons toch wel wat op de knieën gekregen en ons kleinkunstenfestival in Roosdaal wordt uitgesteld tot volgend jaar. Tot zover de teleurstelling.
De chaos? Die stak de kop op toen bleek dat ik thuis niet alleen moeder, maar ook leerkracht en huishoudhulp moest zijn, terwijl ik op school ook mediadeskundige, filmregisseur en postbode aan het takenpakket mocht toevoegen. Nu kan ik zelf wel wat wanorde verdragen, eigenlijk ben ik gewoon een verschrikkelijke sloddervos die altijd teveel dingen tegelijkertijd denkt te kunnen doen. Ter compensatie van dit fenomeen leefde ik mij uit in de tuin en daar kwam dan de rust te voorschijn.
Als je aan ecologisch tuinieren probeert te doen, is er altijd wel wat te doen in de tuin. In maart viel plots het sociale leven stil, maar mijn hof is er wel stukken op vooruit gegaan: nieuwe perken aanleggen, compost verdelen en de eerste zaadjes in de grond. Het had iets meditatief: focus op de handen en de grond en voor één keer in staat om dat hoofd niet te laten malen. Zo'n opgeruimde coronatuin zorgde dus ook voor rust in mijn hoofd. En zo kwam het dat ik eindelijk verder werk maakte van mijn kinderdroom...
Er zijn heel wat mensen die ik bewonder om hun talenten. Af en toe duikt tijdens zo'n moment van adoratie de Pipi Langkous-gedachte op:"Ik heb het nog nooit geprobeerd, dus ik denk dat ik het wel kan." Ik wil dat dan gewoonweg zelf ook kunnen en eens dat zulke gedachten zich in mijn brein beginnen nestelen, kan ik dat niet meer lossen. Zo loop ik al haast mijn hele leven met het idee rond om zelf een prentenboek te maken. Als klein meisje heb ik heus wel wat pogingen ondernomen. Mijn stripreeks rond 'Jantje Do' of roman 'De Kiplinghistorie' hebben nooit verder geleid dan wat kribbels en lijntjes in een zelf met nietjes gebonden bundeltje. Door het ongelooflijk inspirerende project 'Bruegel Vertekend' had ik al besloten om die kinderdroom eindelijk eens waar te maken. In het najaar van 2019 kwam het idee om een verhaal uit te werken rond Adolphe Sax en begon ik met mijn speurtocht naar verhalen en weetjes over deze intrigerende man. Was het nadien een zekere schrijfvrees die het schrijven wat op de lange baan schoof? Begin april maakte ik er in ieder geval korte metten mee: alle verzamelde informatie werd omgezet in mindmaps en van daaruit kon ik eindelijk aan het grote werk beginnen. En weet je wat? Ik heb geschreven, meer nog, ik denk dat het verhaal goed in elkaar steekt. Ik wacht op dit ogenblik om de reacties van de eerste lezers. Als blijkt dat mijn schrijfsels goed overkomen, vlieg ik op de illustraties. Vanaf nu is er nog maar één optie: ervoor gaan!
Reactie plaatsen
Reacties