Vrijdag kom ik uit de kast

Hoewel... In die drie jaar ben ik minstens evenveel keren herbegonnen. Adolphe Sax deed het minstens even vaak, maar dan met een heel bedrijf. Ik startte nochtans, naar mijn normen toch, heel georganiseerd: een mindmap rond Adolphe Sax én zijn zoon op basis van 'ernstige boeken voor grote mensen". Kennis van het gerenommeerde Muziekinstrumentenmuseum in Brussel was mijn leidraad. Als er ergens expertise over die manspersoon te vinden was, dan was het wel daar, tussen die enorme collectie échte saxen.

Met elke zin, elke alinea en elke bladzijde dook ik dieper in de geschiedenis van de Saxen, omringd door boeken en notities die zich als een laag stof om me heen opstapelden. Het was een zee van onderzoek, enthousiasme en soms een vleugje wanhoop wanneer de inspiratie even leek te verdwijnen, als een drenkeling die af en toe onder water verdwijnt om dan weer sputterend naar boven te komen. Gelukkig waren er regelmatig goede zielen die mij weer even op het droge trokken en mij met wat figuurlijke kletsen in het gezicht op mijn plaats zetten. Faalangst en perfectionisme vertroebelden immers al te vaak mijn zicht, waardoor ik soms dagen oeverloos prutste aan details die niemand zou opmerken.

Toen ik van Uitgeverij Clavis de kans kreeg om al dat geprobeer om te zetten in een echt boek, begon het hier pas echt te klotsen. Ik had namelijk bij het tekenen te weinig rekening gehouden met ruimte voor de tekst. Bij 'achtenveertig pagina's' had ik weer niet gedacht aan titel- en schutbladen. Ik maakte hopen vormgevingsfouten en ging er regelmatig vanuit dat de lezer mijn gedachtengang zomaar kon volgen. Laat mij besluiten dat ik veel geleerd heb...

Maar, lieve lezers, zal ik jullie iets bekennen: zelfs terwijl ik op het punt sta die bundel drukwerk in mijn handen te houden, voel ik nog de spanningsspetters op mijn gezicht. Binnenin mij stijgt de opwinding als een niet-klimatologisch-gevormde vloedgolf. Mijn eerste boek, 'Edo, zoon van Sax', staat op het punt gedrukt te worden en ik tel de dagen af als een kind dat niet kan wachten tot Sinterklaas is geweest.

Het is nog altijd alsof ik proestend en spartelend boven water probeer te blijven, terwijl ik de laatste correcties aanbreng, de laatste nuances polijst en de laatste zorgvuldige details toevoeg.

Ja, die boekenmakerszee is wild en onvoorspelbaar geweest, maar het was ook de meest bevredigende duik die ik ooit genomen heb. Drie jaar aan zwoegen, ploeteren en dozijnen repen chocolade met nootjes, hebben geleid tot dit moment. Ik tel af, mijn hart bonst, en ik weet dat wanneer ik eindelijk dat fysieke exemplaar in mijn handen houd, ik klaar zal zijn om nieuwe richtingen uit te varen. En als ik dan mijn neus tussen de pagina's duw om de vers-gedrukte-boekengeur op te snuiven, zal ik stilletjes glimlachen en mij voornemen dat ik nu maar eerst even moet proberen drijven of dobberen vooraleer ik weer een nieuwe boot neem.